Nog een verhaal uit mijn begraafplaatsportier verleden
Mijnheer kunt u even op mijn kip passen? Aan mijn loket stond een vriendelijk kijkende geblondeerde dame van middelbare leeftijd. Zij moest lachen om mijn verbaasde blik. Ik ga zo naar een begrafenis en ik wil die kip toch maar niet meenemen. Het komt wel vaker voor dat mensen even iets bij me willen stallen dat ze niet mee willen nemen naar de aula. Het is opvallend hoeveel mensen nog even snel een familielid of collega gaan begraven voor ze op vakantie gaan. Regelmatig krijg ik een set koffers in bewaring van mensen die na de dienst naar Schiphol moeten. Dan zijn er nog de super lichtgewicht vouwfietsen. Die hebben meestal geen slot. Een slot is dan ook een stuk zwaarder dan zo’n fiets waardoor het idee achter die fietsen een beetje verloren gaat. Eenmaal heb ik een hond in ontvangst genomen, maar dat doe ik niet meer. Dat beest heeft anderhalf uur lang zitten janken, wat ik ook probeerde. Dus huisdieren, liever niet. Hier heb ik hem. Ze hield een plastic tas met inhoud omhoog. Ja, ik heb hem net gekocht bij de slager en er niet zo bij stil gestaan dat ik ook nog naar die begrafenis moest. Ook boodschappentassen en karretjes krijg ik vaak in bewaring alsof winkels niet meer open zijn na een begrafenis. “Nou, vooruit dan maar, ik moet er wel bij zeggen dat ik nog niet heb geluncht. Dus, als u straks een pootje mist weet u waarom”, grapte ik. Ze glimlachte toen ze de plastic tas met inhoud door het loketraampje aangaf. Dat is geen probleem hoor, er is genoeg. Ze hield de tas hoog bij de hengsels vast waardoor ik genoodzaakt was om de kip met twee handen van onderen aan te pakken. Van mijn handen maakten ik een kom waar ze de tas met de kip in liet vallen. Op het moment dat de kip mijn handpalmen raakte trok ik geschrokken mijn handen terug. Het was een grote, warme, vers gebraden kip. Eet smakelijk, zei ze, Laat u wel wat voor mij over?